İnsanoğlu hissetse de hissetmese de nesilden nesile değişim geçiriyor. İlk makalemizde yazdığımız gibi ilerleyişimizin arkasında bu değişim var. Dolayısıyla yeni neslin bizim tatmin olduğumuz şeylerden tatmin olması ve hayata bizler gibi devam etmesi mümkün değildir. Eğer insanoğlu bu koşulda olsaydı hayvanlar gibi yaşıyor olurduk. Bir gelişim veya değişim geçirmezdik.
Dolayısıyla çocuklarımızın hayattan farklı beklentileri olması ve bugüne kadar gelişimimizin akışında olmak istememeleri ve buna ilgi duymamaları gayet normaldir. Bu durum nesilden nesile oluşan gelişimin bir sonucudur. Egoizm artık evrimini tamamladı. İnsanoğlunun bundan sonraki hayata bakışı asla geçmişteki gibi olmayacak.
Bu gelişim çaresizliği de beraberinde getirdi. Bu yüzden madde bağımlılığı, aileden kopmak ve uzaklaşmak, bunalım, depresyon, hayattan kopmayı istemek, kendimizi cep telefonumuzla bir ilişki içerisinde bulmak ve bu durumdan tatmin olmak gayet normaldir.
Gençler, maalesef hayatlarında geçmiş nesiller gibi bir gelecek göremiyorlar. Ebeveynlerine bakıyorlar ve “Çalış, çabala böyle mi yaşayacağım?” diyorlar ve bu konuda haklılar. Bu yüzden bir şey yapma arzusu ve motivasyonları yok! Neden çalışsınlar ki bizim gibi olacaklarsa?
Ebeveynler olarak yeni nesli anlayabilmemiz için insanın gelişim kanunlarını, doğasını ve yaratılışın bizden talebini bilmemiz gerekiyor. Günbegün bizi iten doğamız bizi nereye götürüyor öğrenmek zorundayız. Bize, insanoğluna ne oluyor? Bunları bilmeden gençler asla mutlu olamaz. Ebeveynler de onları anlayamaz.
Giderek daha farklı bir hayata adım atmaya başlıyoruz. Bu gelişim kanununu anlamazsak sadece ızdırap çekerek bir değişim geçirmek zorunda kalacağız. Yeni nesil ne istediğini bilmiyor. Ama bizim istediklerimizi istemediklerini biliyorlar! Bu yüzden onların durumu da bizim durumumuz da mutabakata, hayatımızı ve gelişim kanunlarını anlamadığımız sürece, asla gelmeyecektir.